Kształ­ce­nie w sys­te­mie Mon­tes­so­ri przyj­mu­je za nie­za­prze­czal­ną praw­dę fakt, że życie jest war­to­ścią samą w sobie, a więc po­win­no być ra­czej pie­lę­gno­wa­ne na po­do­bień­stwo pięk­ne­go kwia­tu, niż bez­dusz­nie kształ­to­wa­ne jak su­ro­wa glina. Dzie­ci nie roz­wi­ja­ją się i nie uczą w spo­sób ustan­da­ry­zo­wa­ny i w jed­na­ko­wym tem­pie. Praw­dę mó­wiąc, dzie­ci mogą uczyć się wy­łącz­nie wtedy, kiedy są go­to­we do nauki. Dziec­ko za­cznie mówić, cho­dzić i jeź­dzić ro­wer­kiem na dwóch kół­kach wła­śnie wtedy, gdy bę­dzie na to go­to­we. Dziec­ko zro­zu­mie po­ję­cie cyfry, dzia­ła­nia na ułam­kach, za­leż­no­ści po­mię­dzy fi­gu­ra­mi geo­me­trycz­ny­mi i przy­czy­ny wy­da­rzeń hi­sto­rycz­nych – ale do­pie­ro wtedy, gdy bę­dzie na to go­to­we. Dziec­ko po­łą­czy zapis li­te­ro­wy ję­zy­ka K-O-T i powie “kot” wła­śnie wtedy, gdy bę­dzie na to go­to­we.  Kształ­ce­nie me­to­dą Mon­tes­so­ri roz­wi­ja u dzie­ci po­sta­wę po­sza­no­wa­nia i za­chę­ty w sto­sun­ku do każ­dej isto­ty ludz­kiej, nie­za­leż­nie od jej wieku. Edu­ka­cja Mon­tes­so­ri daje dzie­ciom siłę do uwie­rze­nia w sie­bie i po­go­dze­nia się z in­ny­mi. Za­miast wła­dzy i au­to­ry­te­tu daje po­czu­cie part­ner­stwa.